Ἡ εὐσεβὴς Ἄννα σύζυγος τοῦ Ἰωακείμ, πέρασε τὴν ζωή της χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ τεκνοποιήσει, καθὼς ἦταν στείρα. Μαζὶ μὲ τὸν Ἰωακεὶμ προσευχόταν θερμὰ στὸν Θεὸ νὰ τὴν ἀξιώσει νὰ φέρει στὸν κόσμο ἕνα παιδί, μὲ τὴν ὑπόσχεση ὅτι θὰ ἀφιέρωνε τὸ τέκνο της σὲ Αὐτόν.
Πράγματι, ὁ Πανάγαθος Θεὸς ὄχι μόνο τῆς χάρισε ἕνα παιδί, ἀλλὰ τὴν ἀξίωσε νὰ φέρει στὸν κόσμο τὴν γυναίκα ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸν Μεσσία, τὸν Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό.
Ὅταν ἡ Παναγία ἔγινε τριῶν χρόνων, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείμ, κρατώντας τὴν ὑπόσχεσή τους, τὴν ὁδήγησαν στὸ Ναὸ καὶ τὴν παρέδωσαν στὸν ἀρχιερέα Ζαχαρία. Ὁ ἀρχιερέας παρέλαβε τὴν Παρθένο Μαρία καὶ τὴν ὁδήγησε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου δὲν ἔμπαινε κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο, ἐπειδὴ γνώριζε ἔπειτα ἀπὸ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ τὸ μελλοντικὸ ρόλο τῆς Ἁγίας κόρης στὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Κυρίου.
Στὰ ἐνδότερά του Ναοῦ ἡ Παρθένος Μαρία ἔμεινε δώδεκα χρόνια. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ προμήθευε τὴν Παναγία μὲ τροφὴ οὐράνια. Ἐξῆλθε ἀπὸ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅταν ἔφθασε ἡ ὥρα τοῦ Θείου Εὐαγγελισμοῦ.
Απολυτίκιο Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον,
καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις.
Ἐν ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται,
καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλεται.
Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν·
Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.
Κάθισμα του όρθρου
Πρὸ συλλήψεως Ἁγνή, καθηγιάσθης τῷ Θεῷ,
καὶ τεχθεῖσα ἐπὶ γῆς, δῶρον προσήχθης νῦν αὐτῷ, ἀποπληροῦσα πατρῴαν ἐπαγγελίαν.
Τῷ θείῳ δὲ Ναῷ, ὡς θεῖος ὄντως ναός, ἐκ βρέφους καθαρῶς, μετὰ λαμπάδων φαιδρῶν,
ἀποδοθεῖσα ὤφθης δοχεῖον, τοῦ ἀπροσίτου καὶ θείου Φωτός.
Μεγάλη ὄντως, ἡ πρόοδος σου, μόνη Θεόνυμφε καὶ ἀειπάρθενε.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνευματι θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ. Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.
Μεγαλυνάριον.
Ἔνδον τῶν ἀδύτων, ἐν τῷ Ναῷ, ἡ τῷ Θεῷ Λόγῳ, ἐκλεχθεῖσα πρὸ γενεῶν, ἀφιερωθεῖσα, τὴν οἴκησιν ποιεῖται, ἡ Πάναγνος Παρθένος, ἣν μεγαλύνομεν.
ΠΗΓΗ:ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Γράφει: Αντώνιος Κουριάς
Τα Εισόδια της Παναγίας μας,
που η Εκκλησία μας τα γιορτάζει στις 21 Νοεμβρίου, είναι μία από τις πολλές θεομητορικές γιορτές. Και θυμόμαστε αυτή τη μέρα την είσοδο της Παναγίας στο Ναο και την αφιέρωσή της στο Θεο εκ μέρους των ευλαβεστάτων γονέων της, του Ιωακείμ και της Άννης. Εκ πρώτης όψεως, η γιορτή αυτή φαίνεται να μας υπενθυμίζει απλώς κάποιο γεγονός που συνέβη κάποτε, χωρίς να διαπιστώνεται ένα βαθύτερο νόημα. Ωστόσο υπάρχει κάτι που θα μπορούσε κανείς να το προσέξει και να διδαχτεί από αυτό. Και αυτό το κάτι είναι η απόφαση των ευλαβών γονέων να οδηγήσουν οι ίδιοι το παιδί τους στο Θεο και να το αφιερώσουν στο Ναο Του, γνωρίζοντας, από δική τους εμπειρία, την αξία αυτής της ενέργείας τους. Να ένα παράδειγμα προς μίμηση για τούς γονείς όλων των εποχών.
Η νεολαία, τα παιδιά, υπήρξαν το εκλεκτότερο τίμημα της Ανθρωπότητας. Σ αυτήν στήριξε πάντοτε τις ελπίδες της η κοινωνία για ένα καλύτερο μέλλον. Γι αυτό και οι ευθύνες όλων μας, και κυρίως των γονέων, είναι τεράστιες απέναντι στα παιδιά και τούς νέους γενικότερα. Ανάλογα με τις κατευθύνσεις που τούς δίνουμε, δρέπουμε κατά καιρούς και τούς καρπούς. Ομως είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουν οι γονείς τελικά ότι μόνον ο Χριστός και η Εκκλησία, χωρίς κανένα ιδιοτελές αντίκρυσμα και συμφέρον, αποβλέπουν αποκλειστικά και μόνον στην πραγματική ευτυχία των νέων μέσα σε καθαρούς, διάφανους και υγιείς ορίζοντες, μακριά από σκοπιμότητες και υπολογισμούς.
Αρκετοί γονείς, όμως, δυστυχώς, μπορεί να προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους, δεν θεωρούν όμως καθόλου απαραίτητο να τα οδηγήσουν κοντά στο Θεο δια της Εκκλησίας, είτε γιατί οι ίδιοι ποτέ δεν είχαν τέτοιου είδους εμπειρία είτε γιατί είχαν σχηματίσει την εντύπωση ότι μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ο σκοταδισμός, ο αναχρονισμός, η καθυστέρηση, η εκμηδένιση της προσωπικότητας. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχουν οι γονείς αυτοί, αν κάποιο παιδί τους κάποια στιγμή, κατά Χαριν Θεού, αναπτύξει κάποιες στενότερες σχέσεις με την Εκκλησία και φοβούνται τότε ότι αυτό το παιδί τους θα γίνει παπάς η καλόγερος, σαν και αυτό να ήταν το τρομερότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στον κόσμο.
Κρίμα που υπάρχουν γονείς που σκέπτονται έτσι κάποιες φορές, αδικώντας κατάφωρα την Εκκλησία. Γιατί στ αλήθεια, κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να δεχτεί ότι ο Χριστός και η Εκκλησία έχουν ανάγκη να «στρατολογούν» οπαδούς. Ούτε και μπορεί να γίνει κάποιος κληρικός η μοναχός εκβιαστικά, αν δεν το θέλει ο ίδιος η αν εκ Θεού δεν έχει αυτόν τον προορισμό.
Ποσο λανθασμένες και άδικες είναι αυτές οι απόψεις κάποιων συνανθρώπων μας που τόσο αρνητικά επηρεάζουν και αρκετούς γονείς να μην οδηγούν τα παιδιά τους κοντά στην Εκκλησία, μας το βεβαιώνουν κάποια λόγια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Λογια που ειπώθηκαν πριν από δεκαπέντε περίπου αιώνες και που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πιστεύουν αρκετοί Έλληνες σήμερα.
Έλεγε λοιπόν ο άγιος Χρυσόστομος «Ου γαρ ανάγκη εστί τούς παίδας μονάζοντας γενέσθαι. Χριστιανούς αυτούς χρη γενέσθαι». Θα πουν τα λόγια αυτά «Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε τούς νέους μοναχούς η ασκητές, αντικοινωνικούς η απόκοσμους. Είναι όμως ανάγκη να τούς κάνουμε καλούς και συνειδητούς χριστιανούς και για το δικό τους καλό, αλλά και για την ευτυχία των ίδιων των νέων». Δεν πιστεύω να υπάρχουν πιο ρεαλιστικά λόγια από αυτά, που ειπώθηκαν μάλιστα δια στόματος ενός σημαντικότατου εκκλησιαστικού ανδρός.
Δεν είναι «καταπιεστικός» ο Χριστός, όπως νομίζουν πολλοί γονείς και γενικά αρκετοί άνθρωποι. Απλώς τιθασεύει και ομολογεί σωστά τη δραστηριότητα των νέων, για να γίνουν αυτοί περισσότερο δημιουργικοί και ολοκληρωμένοι. Είχα διαβάσει κάπου
«Το άλογο δεν πάει μπροστά, αν δεν το ζέψεις. Ο ατμός δεν κινεί τη μηχανή, αν δεν τον περιορίσεις. Κανένας καταρράκτης δε γίνεται φως και κινητήρια δύναμη, παρά όταν τον βάλεις σε κανάλι και η ζωη ποτέ δεν γίνεται μεγάλη, αν δεν την προσανατολίσει κανείς, αν δεν την συγκεντρώσει και δεν πειθαρχήσει κανείς σε μια ορισμένη ιδέα».
Πηγή: ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ
http://www.gonia.gr
Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου
…Ἄς ἰδοῦμεν πῶς ἐπάνω εἰς τούς παλαιούς τύπους βάλεται τό τέλος τῆς νέας χάριτος· καί ἐπάνω εἰς τήν σκιαγραφίαν τῆς παλαιᾶς μορφώνεται ἡ ἀλήθεια. Εἰσῆλθε εἰς τά πρόσκαιρα ἅγια τῶν ἁγίων ἡ ἀκατάπαυστος ἁγία τῶν ἁγίων. Εἰσῆλθε ἡ ἀχειροποίητος σκηνή τοῦ λόγου καί ἔμψυχος κιβωτός τοῦ ἐξ οὐρανοῦ τῆς ζωῆς ἄρτου εἰς τόν τόπον ἐκεῖνον ὅπου ἧτον ἡ χειροποίητος κιβωτός, ἡ ἔχουσα τό ἐκ τῆς πρωϊνῆς δρόσου γινόμενον μάννα, τό ὁποῖον εἰς μέν τούς ἀτελεῖς ὠνομάζετο ἄρτος ἀγγέλων, εἰς δέ τούς προφητικούς τῷ πνεύματι ἧτον τύπος τῆς ἐν τῇ παρθένῳ μελλούσης ἀληθείας. Εἰσῆλθεν ἡ βίβλος τῆς ζωῆς, ἡ δεχθεῖσα ὄχι τύπους λόγου, ἀλλ᾽ αὐτόν τόν τοῦ πατρός Λόγον, μέσα εἰς τόν τόπον ὅπου αἰ πλάκες τῆς διαθήκης αἱ ἔχουσαι χαραγμένον τύπον ἀψύχων λόγων· εἰσῆλθε τό ἀειθαλές φυτόν, ἀπό τόν ὁποῖον ἐβλάστησε τό ἀκήρατον ἄνθος, εἰς τόν τόπον ὅπου ἧτον ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών, ἡ προεικονίζουσα τήν ἐκ παρθένου ἄσπορον γέννησιν…
Λέγουσι πώς ὁ εὐσεβής βασιλεύς (ἴσως νά ἧτον ὁ ἐν τοῖς χρόνοις τοῦ ἁγίου, Ἀνδρόνικος τῶν Παλαιολόγων ὁ Β᾽) εἰς καιρόν ὁπού εἶχον χρειάν ἀπό βροχήν οἱ ὑπήκοοί του, ἀσήκωσε τό δεξιόν του χέρι εἰς τον οὐρανόν καί οὕτω προσηύξατο: Παρακαλῶ σε Θεέ μου τόν δοτῆρα τῆς ζωῆς μέ αὐτήν μου τήν χεῖρα, μέ τήν ὁποίαν ζωήν ἀνθρώπου ποτέ μου δέν ἐπῆρα, καί παρευθείς, ἀγκαλά καί νά ἧτον ὁ οὐρανός ἐξάστερος ἧλθον τόσα νέφελα καί ἔφεραν μίαν μεγάλην βροχήν. Ἡ δέ Παρθένος, ἡ ἀληθής βασίλισσα τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν, μέσα εἰς τά ἅγια τῶν ἁγίων ἀσήκωσε τόν νοῦν της καθαρόν ἀπό ὅλα τά γήϊνα καί εἶπε πρός τόν Θεόν: Ὤ Θεέ μου, παρακαλῶ σε μέ τοῦτον τόν νοῦν, εἰς τόν ὁποῖον ποτέ κανένα γήϊνον πράγμα δέν ἀνέβη, καί παρευθύς ὅλην τήν γῆν ἔκαμεν οὐρανόν· καί δέν ἔφερε νέφελα, τά ὁποῖα καί εἰς πολλούς ἁγίους ὑπήκουσαν, ἀλλά αὐτόν τόν ἴδιον ὁπου ἐξάγει καί ἀνάγει τά νέφελα ἐξ ἐσχάτου τῆς γῆς, μήτε ἔφερε δρόσον καί προσωρινήν βροχήν, ἀλλ᾽ αὐτόν τόν θησαυρόν τῶν καλῶν ἁπάντων Θεόν· τήν πηγήν τήν αἰώνιον ὁπού γεννᾶται ἀπό τούς κόλπους τούς πατρικούς· τόν τοῦ Θεοῦ Λόγον τόν ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν καθήμενον· ὁ ὁποῖος ἔφερεν εἰς ἡμᾶς τό ζωντανόν ὕδωρ τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί μᾶς ἐχάρισε τροφήν ὁπού μᾶς ἀθανατίζει καί ποιεῖ τούς μετέχοντας υἱούς Θεοῦ· ὄχι θετούς μέ ψιλόν ὄνομα, ἀλλά μέ τήν κοινωνίαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τήν κοινωνίαν τοῦ τιμίου σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ, διά νά εἴμεθα ἑνωμένοι, τόσον μέ τόν Θεόν ὅσον καί ἀναμεταξύ μας…
Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ
«Λόγος εἰς τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου»
Μετάφραση–σχολιασμός Ἁγ.Νικοδήμου Ἁγιορείτου
ΠΗΓΗ:http://iconskarakallou.gr/eisodia/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου