Δημήτρης Καλοκέντης
Αίγινα
27.7.1989
ΣΤΟ ΜΑΣΤΟΡΑ ΜΕ ΜΑΣΤΟΡΙΑ
Τ’ ΟΝΟΜΑ Καλοκέντης, άκουσα να το αναφέρουν συχνά οι συνομιλητές μου. Σήμερα συναντώ έναν Καλοκέντη! Τον κ. Δημήτρη που, όπως λέει, γνώρισε πολύ καλά τον Άγιο Νεκτάριο. Κατοικεί στην πόλη της Αίγινας. Τον συνάντησα στο κατώφλι του σπιτιού του. Διάβαζε την εφημερίδα του. Τριγύρω τα εγγονάκια του.
Μανώλης Μελινός: Μπάρμπα –Δημήτρη, γνώρισες τον Άγιο Νεκτάριο…
Δημήτρης Καλοκέντης: Ναι, τον γνώρισα. Πολύ καλά μάλιστα. Αρκετά καλοκαίρια έμενα στο μοναστήρι˙ διακοπές. Ήμουνα μαθητής Δημοτικού, τότε. Η μητέρα μου συνδεόταν με την αόματη ηγουμένη Ξένη. Πήγαινα 15-20 μέρες, ένα μήνα κάθε καλοκαίρι. Πολλές φορές μπερδευόμουνα στα πόδια της κι εκείνη καλόκαρδα μου ‘λεγε: «Δημητράκη , πάλι στα πόδια μου μπλέχτηκες!». Πώς με γνώριζε; Με χάιδευε σtο κεφάλι και με καταλάβαινε! Με την αφή. Ήταν αγία ψυχή.
Μ. Μελινός: Τι εντύπωση σου ‘κανε ο Άγιος; Μικρό παιδί που ήσουν, πώς τον έβλεπες;
Δ. Καλoκέντης: Τον έβλεπα άγιο! Το πιστεύω πως ήταν άγιος˙ από τότε. Έξω από την εκκλησία δούλευαν οι μαστόροι. Ήταν πολύ βλάσφημοι. Ιδίως ένας από τον Ασώματο. Βλαστημούσε πολύ. Ο Σεβασμιώτατος μ’ έπαιρνε και πηγαίναμε εκεί που εργάζονταν. Όταν έβλεπε ότι τα αίματα «είχαν ανάψει» πάνω στη δουλειά , πήγαινε κοντά με τρόπο- για να μην προσβάλει – κι έλεγε στον εκνευρισμένο:
- Μάστορη , κάθησε λίγο να ξεκουραστείς. Φτάνει η εργασία. Έλα να πιούμε καφέ.
Τον έπαιρνε κοντά του και του ‘λεγε διάφορα, για να τον ηρεμήσει. Αρνάκι τον έκανε στο τέλος ο Άγιος…
Μ. Μελινός: Πώς ήταν στην εμφάνισή του;
Δ. Καλοκέντης: Στο μυαλό μου τον έχω, έτσι όπως είναι στη φωτογραφία, με το σκουφάκι και το σταυρουδάκι του. Έτσι κυκλοφορούσε. Απλά. Τα γένεια του ήσαν σχεδόν λευκά. Το ανάστημά του μέτριο, προς το κοντό. Πιο απλός άνθρωπος δεν υπήρχε.
Μ. Μελινός: Κάνατε συζητήσεις οι δυό σας;
Δ. Καλοκέντης: Συνεχώς. Δεν θυμάμαι βέβαια πολλά πράγματα από τις συνομιλίες μας, επειδή ήμουν τότε παιδί. Όμως, μια και έμενα πολλές ημέρες κοντά του, είχα αποκτήσει οικειότητα και τον ρωτούσα για πολλά και διάφορα. Με υπομονή μου απαντούσε.
Μ. Μελινός: Τον θυμάσαι λειτουργό;
Δ. Καλοκέντης: Βεβαιότατα. Πρωί και βράδυ πήγαινα στην εκκλησία. Το πρωί μάλιστα ήτανε σκοτεινά . Λειτουργούσε ο ίδιος. Πάντοτε πήγαινα μέσα στο Ιερό. Εκεί που βρισκότανε και λειτουργούσε σαν απλός παπάς. Του κρατούσα τη λαμπάδα. Ήμουνα προσηλωμένος στη μορφή και στον τρόπο που λειτουργούσε . Τον κοίταζα με μάτια ορθάνοιχτα. Ένιωθα την αγιότητά του, αλλά δεν μπορούσα- μικρό παιδί βλέπεις – να τη συνειδητοποιήσω.
Μ. Μελινός: Τι αισθάνεσαι σήμερα, που στα πρώτα χρόνια της ζωής σου γνώρισες τον Άγιο Νεκτάριο κι έζησες κοντά του;
Δ. Καλοκέντης: Η προσευχή κι η επίκλησή μου πάντοτε είναι: «Άγιε Νεκτάριε, βοήθησέ με». Μ’ έχει βοηθήσει πολύ. Στις δύσκολες στιγμές , τις προσωπικές και τις οικογενειακές, πάντοτε τόνε νιώθω δίπλα μου!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΚΕΝΤΗΣ
Του Γεωργίου Καλοκέντη
Και της Άννας Κάτσα
Αίγινα 1908
Από το βιβλίο: «ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ
Συνεντεύξεις μες 30+1 ανθρώπους του τον γνώρισαν»
Β΄ ΤΟΜΟΣ
Μανώλης Μελινός
Αίγινα
27.7.1989
ΣΤΟ ΜΑΣΤΟΡΑ ΜΕ ΜΑΣΤΟΡΙΑ
Τ’ ΟΝΟΜΑ Καλοκέντης, άκουσα να το αναφέρουν συχνά οι συνομιλητές μου. Σήμερα συναντώ έναν Καλοκέντη! Τον κ. Δημήτρη που, όπως λέει, γνώρισε πολύ καλά τον Άγιο Νεκτάριο. Κατοικεί στην πόλη της Αίγινας. Τον συνάντησα στο κατώφλι του σπιτιού του. Διάβαζε την εφημερίδα του. Τριγύρω τα εγγονάκια του.
Μανώλης Μελινός: Μπάρμπα –Δημήτρη, γνώρισες τον Άγιο Νεκτάριο…
Δημήτρης Καλοκέντης: Ναι, τον γνώρισα. Πολύ καλά μάλιστα. Αρκετά καλοκαίρια έμενα στο μοναστήρι˙ διακοπές. Ήμουνα μαθητής Δημοτικού, τότε. Η μητέρα μου συνδεόταν με την αόματη ηγουμένη Ξένη. Πήγαινα 15-20 μέρες, ένα μήνα κάθε καλοκαίρι. Πολλές φορές μπερδευόμουνα στα πόδια της κι εκείνη καλόκαρδα μου ‘λεγε: «Δημητράκη , πάλι στα πόδια μου μπλέχτηκες!». Πώς με γνώριζε; Με χάιδευε σtο κεφάλι και με καταλάβαινε! Με την αφή. Ήταν αγία ψυχή.
Μ. Μελινός: Τι εντύπωση σου ‘κανε ο Άγιος; Μικρό παιδί που ήσουν, πώς τον έβλεπες;
Δ. Καλoκέντης: Τον έβλεπα άγιο! Το πιστεύω πως ήταν άγιος˙ από τότε. Έξω από την εκκλησία δούλευαν οι μαστόροι. Ήταν πολύ βλάσφημοι. Ιδίως ένας από τον Ασώματο. Βλαστημούσε πολύ. Ο Σεβασμιώτατος μ’ έπαιρνε και πηγαίναμε εκεί που εργάζονταν. Όταν έβλεπε ότι τα αίματα «είχαν ανάψει» πάνω στη δουλειά , πήγαινε κοντά με τρόπο- για να μην προσβάλει – κι έλεγε στον εκνευρισμένο:
- Μάστορη , κάθησε λίγο να ξεκουραστείς. Φτάνει η εργασία. Έλα να πιούμε καφέ.
Τον έπαιρνε κοντά του και του ‘λεγε διάφορα, για να τον ηρεμήσει. Αρνάκι τον έκανε στο τέλος ο Άγιος…
Μ. Μελινός: Πώς ήταν στην εμφάνισή του;
Δ. Καλοκέντης: Στο μυαλό μου τον έχω, έτσι όπως είναι στη φωτογραφία, με το σκουφάκι και το σταυρουδάκι του. Έτσι κυκλοφορούσε. Απλά. Τα γένεια του ήσαν σχεδόν λευκά. Το ανάστημά του μέτριο, προς το κοντό. Πιο απλός άνθρωπος δεν υπήρχε.
Μ. Μελινός: Κάνατε συζητήσεις οι δυό σας;
Δ. Καλοκέντης: Συνεχώς. Δεν θυμάμαι βέβαια πολλά πράγματα από τις συνομιλίες μας, επειδή ήμουν τότε παιδί. Όμως, μια και έμενα πολλές ημέρες κοντά του, είχα αποκτήσει οικειότητα και τον ρωτούσα για πολλά και διάφορα. Με υπομονή μου απαντούσε.
Μ. Μελινός: Τον θυμάσαι λειτουργό;
Δ. Καλοκέντης: Βεβαιότατα. Πρωί και βράδυ πήγαινα στην εκκλησία. Το πρωί μάλιστα ήτανε σκοτεινά . Λειτουργούσε ο ίδιος. Πάντοτε πήγαινα μέσα στο Ιερό. Εκεί που βρισκότανε και λειτουργούσε σαν απλός παπάς. Του κρατούσα τη λαμπάδα. Ήμουνα προσηλωμένος στη μορφή και στον τρόπο που λειτουργούσε . Τον κοίταζα με μάτια ορθάνοιχτα. Ένιωθα την αγιότητά του, αλλά δεν μπορούσα- μικρό παιδί βλέπεις – να τη συνειδητοποιήσω.
Μ. Μελινός: Τι αισθάνεσαι σήμερα, που στα πρώτα χρόνια της ζωής σου γνώρισες τον Άγιο Νεκτάριο κι έζησες κοντά του;
Δ. Καλοκέντης: Η προσευχή κι η επίκλησή μου πάντοτε είναι: «Άγιε Νεκτάριε, βοήθησέ με». Μ’ έχει βοηθήσει πολύ. Στις δύσκολες στιγμές , τις προσωπικές και τις οικογενειακές, πάντοτε τόνε νιώθω δίπλα μου!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΚΕΝΤΗΣ
Του Γεωργίου Καλοκέντη
Και της Άννας Κάτσα
Αίγινα 1908
Από το βιβλίο: «ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ
Συνεντεύξεις μες 30+1 ανθρώπους του τον γνώρισαν»
Β΄ ΤΟΜΟΣ
Μανώλης Μελινός
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου