Ο Ιωνάς και οι Νινευίτες

ΚΑΙ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς ᾿Ιωνᾶν τὸν τοῦ ᾿Αμαθὶ λέγων· 2 ἀνάστηθι καὶ πορεύθητι εἰς Νινευὴ τὴν πόλιν τὴν μεγάλην καὶ κήρυξον ἐν αὐτῇ, ὅτι ἀνέβη ἡ κραυγὴ τῆς κακίας αὐτῆς πρός με. 3 καὶ ἀνέστη ᾿Ιωνᾶς τοῦ φυγεῖν εἰς Θαρσὶς ἐκ προσώπου Κυρίου καὶ κατέβη εἰς ᾿Ιόππην καὶ εὗρε πλοῖον βαδίζον εἰς Θαρσὶς καὶ ἔδωκε τὸν ναῦλον αὐτοῦ καὶ ἐνέβη εἰς αὐτὸ τοῦ πλεῦσαι μετ᾿ αὐτῶν εἰς Θαρσὶς ἐκ προσώπου Κυρίου. 4 καὶ Κύριος ἐξήγειρε πνεῦμα μέγα εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἐγένετο κλύδων μέγας ἐν τῇ θαλάσσῃ, καὶ τὸ πλοῖον ἐκινδύνευε τοῦ συντριβῆναι. 5 καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ναυτικοὶ καὶ ἀνεβόησαν ἕκαστος πρὸς τὸ θεὸν αὐτοῦ καὶ ἐκβολὴν ἐποιήσαντο τῶν σκευῶν τῶν ἐν τῷ πλοίῳ εἰς τὴν θάλασσαν τοῦ κουφισθῆναι ἀπ᾿ αὐτῶν. ᾿Ιωνᾶς δὲ κατέβη εἰς τὴν κοίλην τοῦ πλοίου καὶ ἐκάθευδε καὶ ἔρρεγχε. 6 καὶ προσῆλθε πρὸς αὐτὸν ὁ πρωρεὺς καὶ εἶπεν αὐτῷ· τί σὺ ρέγχεις; ἀνάστα καὶ ἐπικαλοῦ τὸν Θεόν σου, ὅπως διασώσῃ ὁ Θεὸς ἡμᾶς καὶ οὐ μὴ ἀπολώμεθα. 7 καὶ εἶπεν ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ· δεῦτε βάλωμεν κλήρους καὶ ἐπιγνῶμεν τίνος ἕνεκεν ἡ κακία αὕτη ἐστὶν ἐν ἡμῖν; καὶ ἔβαλον κλήρους, καὶ ἔπεσεν ὁ κλῆρος ἐπὶ ᾿Ιωνᾶν. 8 καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· ἀπάγγειλον ἡμῖν τίνος ἕνεκεν ἡ κακία αὕτη ἐστὶν ἐν ἡμῖν; τίς σου ἡ ἐργασία ἐστί; καὶ πόθεν ἔρχῃ, καὶ τοῦ πορεύῃ, καὶ ἐκ ποίας χώρας καὶ ἐκ ποίου λαοῦ εἶ σύ; 9 καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· δοῦλος Κυρίου εἰμὶ ἐγὼ καὶ τὸν Κύριον Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ ἐγὼ σέβομαι, ὃς ἐποίησε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηράν. 10 καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ἄνδρες φόβον μέγαν καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· τί τοῦτο ἐποίησας; διότι ἔγνωσαν οἱ ἄνδρες, ὅτι ἐκ προσώπου Κυρίου ἦν φεύγων, ὅτι ἀπήγγειλεν αὐτοῖς. 11 καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· τί ποιήσομέν σοι καὶ κοπάσει ἡ θάλασσα ἀφ᾿ ἡμῶν; ὅτι ἡ θάλασσα ἐπορεύετο καὶ ἐξήγειρε μᾶλλον κλύδωνα. 12 καὶ εἶπεν ᾿Ιωνᾶς πρὸς αὐτούς· ἄρατέ με καὶ ἐμβάλετέ με εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ κοπάσει ἡ θάλασσα ἀφ᾿ ὑμῶν· διότι ἔγνωκα ἐγὼ ὅτι δι᾿ ἐμὲ ὁ κλύδων ὁ μέγας οὗτος ἐφ᾿ ὑμᾶς ἐστι. 13 καὶ παρεβιάζοντο οἱ ἄνδρες τοῦ ἐπιστρέψαι πρὸς τὴν γῆν καὶ οὐκ ἠδύναντο, ὅτι ἡ θάλασσα ἐπορεύετο καὶ ἐξηγείρετο μᾶλλον ἐπ᾿ αὐτούς. 14 καὶ ἀνεβόησαν πρὸς Κύριον καὶ εἶπαν· μηδαμῶς, Κύριε, μὴ ἀπολώμεθα ἕνεκεν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου τούτου, καὶ μὴ δῷς ἐφ᾿ ἡμᾶς αἷμα δίκαιον, διότι σύ, Κύριε, ὃν τρόπον ἐβούλου, πεποίηκας. 15 καὶ ἔλαβον τὸν ᾿Ιωνᾶν καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἔστη ἡ θάλασσα ἐκ τοῦ σάλου αὐτῆς. 16 καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ἄνδρες φόβῳ μεγάλῳ τὸν Κύριον καὶ ἔθησαν θυσίαν τῷ Κυρίῳ καὶ ηὔξαντο τὰς εὐχάς.
ΚΑΙ προσέταξε Κύριος κήτει μεγάλῳ καταπιεῖν τὸν ᾿Ιωνᾶν· καὶ ἦν ᾿Ιωνᾶς ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας. 2 καὶ προσηύξατο ᾿Ιωνᾶς πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ ἐκ τῆς κοιλίας τοῦ κήτους 3 καὶ εἶπεν·

᾿Εβόησα ἐν θλίψει μου πρὸς Κύριον τὸν Θεόν μου, καὶ εἰσήκουσέ μου· ἐκ κοιλίας ᾅδου κραυγῆς μου ἤκουσας φωνῆς μου. 4 ἀπέρριψάς με εἰς βάθη καρδίας θαλάσσης, καὶ ποταμοὶ ἐκύκλωσάν με· πάντες οἱ μετεωρισμοί σου καὶ τὰ κύματά σου ἐπ᾿ ἐμὲ διῆλθον. 5 καὶ ἐγὼ εἶπα· ἀπῶσμαι ἐξ ὀφθαλμῶν σου· ἆρα προσθήσω τοῦ ἐπιβλέψαι με πρὸς ναὸν τὸν ἅγιόν σου; 6 περιεχύθη μοι ὕδωρ ἕως ψυχῆς, ἄβυσσος ἐκύκλωσέ με ἐσχάτη, ἔδυ ἡ κεφαλή μου εἰς σχισμὰς ὀρέων. 7 κατέβην εἰς γῆν, ἧς οἱ μοχλοὶ αὐτῆς κάτοχοι αἰώνιοι, καὶ ἀναβήτω ἐκ φθορᾶς ἡ ζωή μου, πρὸς σὲ Κύριε ὁ Θεός μου. 8 ἐν τῷ ἐκλείπειν ἀπ᾿ ἐμοῦ τὴν ψυχήν μου τοῦ Κυρίου ἐμνήσθην, καὶ ἔλθοι πρὸς σὲ ἡ προσευχή μου εἰς ναὸν τὸ ἅγιόν σου. 9 φυλασσόμενοι μάταια καὶ ψευδῆ ἔλεον αὐτῶν ἐγκατέλιπον. 10 ἐγὼ δὲ μετὰ φωνῆς αἰνέσεως καὶ ἐξομολογήσεως θύσω σοι, ὅσα ηὐξάμην ἀποδώσω σοι εἰς σωτηρίαν μου τῷ Κυρίῳ.

11 Καὶ προσέταξε Κύριος τῷ κήτει, καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Ιωνᾶν ἐπὶ τὴν ξηράν
ΚΑΙ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς ᾿Ιωνᾶν ἐκ δευτέρου λέγων· 2 ἀνάστηθι καὶ πορεύθητι εἰς Νινευὴ τὴν πόλιν τὴν μεγάλην καὶ κήρυξον ἐν αὐτῇ κατὰ τὸ κήρυγμα τὸ ἔμπροσθεν, ὃ ἐγὼ ἐλάλησα πρός σε. 3 καὶ ἀνέστη ᾿Ιωνᾶς καὶ ἐπορεύθη εἰς Νινευή, καθὰ ἐλάλησε Κύριος· ἡ δὲ Νινευὴ ἦν πόλις μεγάλη τῷ Θεῷ ὡσεὶ πορείας ὁδοῦ τριῶν ἡμερῶν. 4 καὶ ἤρξατο ᾿Ιωνᾶς τοῦ εἰσελθεῖν εἰς τὴν πόλιν ὡσεὶ πορείαν ἡμέρας μιᾶς καὶ ἐκήρυξε καὶ εἶπεν· ἔτι τρεῖς ἡμέραι καὶ Νινευὴ καταστραφήσεται. 5 καὶ ἐπίστευσαν οἱ ἄνδρες Νινευὴ τῷ Θεῷ καὶ ἐκήρυξαν νηστείαν καὶ ἐνεδύσαντο σάκκους ἀπὸ μεγάλου αὐτῶν ἕως μικροῦ αὐτῶν. 6 καὶ ἤγγισεν ὁ λόγος πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Νινευή, καὶ ἐξανέστη ἀπὸ τοῦ θρόνου αὐτοῦ καὶ περιείλετο τὴν στολὴν αὐτοῦ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ καὶ περιεβάλετο σάκκον καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ σποδοῦ. 7 καὶ ἐκηρύχθη καὶ ἐρρέθη ἐν τῇ Νινευὴ παρὰ τοῦ βασιλέως καὶ παρὰ τῶν μεγιστάνων αὐτοῦ λέγων· οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ κτήνη καὶ οἱ βόες καὶ τὰ πρόβατα μὴ γευσάσθωσαν μηδὲ νεμέσθωσαν μηδὲ ὕδωρ πιέτωσαν. 8 καὶ περιεβάλλοντο σάκκους οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ κτήνη, καὶ ἀνεβόησαν πρὸς τὸν Θεὸν ἐκτενῶς· καὶ ἀπέστρεψαν ἕκαστος ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὐτῶν τῆς πονηρᾶς καὶ ἀπὸ τῆς ἀδικίας τῆς ἐν χερσὶν αὐτῶν λέγοντες· 9 τίς οἶδεν εἰ μετανοήσει ὁ Θεὸς καὶ ἀποστρέψει ἐξ ὀργῆς θυμοῦ αὐτοῦ καὶ οὐ μὴ ἀπολώμεθα; 10 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ ἔργα αὐτῶν, ὅτι ἀπέστρεψαν ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὐτῶν τῶν πονηρῶν, καὶ μετενόησεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τῇ κακίᾳ, ᾗ ἐλάλησε τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς, καὶ οὐκ ἐποίησε.
4

ΚΑΙ ἐλυπήθη ᾿Ιωνᾶς λύπην μεγάλην καὶ συνεχύθη, 2 καὶ προσηύξατο πρὸς Κύριον καὶ εἶπεν· ῏Ω Κύριε, οὐχ οὗτοι οἱ λόγοι μου ἔτι ὄντος μου ἐν τῇ γῇ μου; διὰ τοῦτο προέφθασα τοῦ φυγεῖν εἰς Θαρσίς, διότι ἔγνων ὅτι σὺ ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ μετανοῶν ἐπὶ ταῖς κακίαις. 3 καὶ νῦν, δέσποτα Κύριε, λάβε τὴν ψυχήν μου ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι καλὸν τὸ ἀποθανεῖν με μᾶλλον, ἢ ζῆν με. 4 καὶ εἶπε Κύριος πρὸς ᾿Ιωνᾶν· εἰ σφόδρα λελύπησαι σύ; 5 καὶ ἐξῆλθεν ᾿Ιωνᾶς ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἐκάθισεν ἀπέναντι τῆς πόλεως· καὶ ἐποίησεν ἑαυτῷ ἐκεῖ σκηνὴν καὶ ἐκάθητο ὑποκάτω αὐτῆς, ἕως οὗ ἀπίδῃ τί ἔσται τῇ πόλει. 6 καὶ προσέταξε Κύριος ὁ Θεὸς κολοκύνθῃ, καὶ ἀνέβη ὑπὲρ κεφαλῆς τοῦ ᾿Ιωνᾶ τοῦ εἶναι σκιὰν ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ τοῦ σκιάζειν αὐτῷ ἀπὸ τῶν κακῶν αὐτοῦ. καὶ ἐχάρη ᾿Ιωνᾶς ἐπὶ τῇ κολοκύνθῃ χαρὰν μεγάλην. 7 καὶ προσέταξεν ὁ Θεὸς σκώληκι ἑωθινῇ τῇ ἐπαύριον, καὶ ἐπάταξε τὴν κολοκύνθαν, καὶ ἀπεξηράνθη. 8 καὶ ἐγένετο ἅμα τῷ ἀνατεῖλαι τὸν ἥλιον καὶ προσέταξεν ὁ Θεὸς πνεύματι καύσωνι συγκαίοντι, καὶ ἐπάταξεν ὁ ἥλιος ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τοῦ ᾿Ιωνᾶ· καὶ ὠλιγοψύχησε καὶ ἐπελέγετο τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ εἶπε· καλόν μοι ἀποθανεῖν με ἢ ζῆν. 9 καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς ᾿Ιωνᾶν· εἰ σφόδρα λελύπησαι σὺ ἐπὶ τῇ κολοκύνθῃ; καὶ εἶπε· σφόδρα λελύπημαι ἐγὼ ἑως θανάτου. 10 καὶ εἶπε Κύριος· σὺ ἐφείσω ὑπὲρ τῆς κολοκύνθης, ὑπὲρ ἧς οὐκ ἐκακοπάθησας ἐπ᾿ αὐτὴν οὐδὲ ἐξέθρεψας αὐτήν, ἣ ἐγενήθη ὑπὸ νύκτα καὶ ὑπὸ νύκτα ἀπώλετο. 11 ἐγὼ δὲ οὐ φείσομαι ὑπὲρ Νινευὴ τῆς πόλεως τῆς μεγάλης, ἐν ᾗ κατοικοῦσι πλείους ἢ δώδεκα μυριάδες ἀνθρώπων, οἵτινες οὐκ ἔγνωσαν δεξιὰν αὐτῶν ἢ ἀριστερὰν αὐτῶν, καὶ κτήνη πολλά;

ΑΠΟΔΟΣΗ

Και μίλησε ο Κύριος στον Ιωνά στον γιό του Αμαθί και είπε∙ σήκω επάνω και πήγαινε στην Νινευή την μεγάλη πόλη και κήρυξε σ’ αυτή ότι έφτασε η κραυγή της κακίας της σε μένα. Και σηκώθηκε ο Ιωνάς να φύγει στην Θαρσίς από το πρόσωπο του Κυρίου και κατέβηκε στην Ιόππη και βρήκε πλοίο που πήγαινε στη Θαρσίς και έδωσε ναύλα και ανέβηκε πάνω να πλεύσει μαζί τους στη Θαρσίς μακριά από τον Κύριο. Και ο Κύριος σήκωσε μεγάλο άνεμο στη θάλασσα και έγινε ταραχή μεγάλη και το πλοίο κινδύνευσε να συντριβεί. Και φοβήθηκαν οι ναυτικοί και φώναζε ο καθένας στον θεό του και πέταξαν όλα τα σκεύη του πλοίου στη θάλασσα για να ελαφρώσει το πλοίο. Και ο Ιωνάς κατέβηκε στο αμπάρι του πλοίου και κοιμόταν και ροχάλιζε. Και ήρθε σ’ αυτόν ο οδηγός και του είπε. Τι κοιμάσαι; Σήκω και επικαλέσου τον Θεό σου , για να μας διασώσει ο Θεός και να μη χαθούμε. Και είπαν όλοι μεταξύ τους∙ ας βάλουμε κλήρο και θα καταλάβουμε για ποιόν γίνεται αυτό το κακό σε εμάς. Και βάλανε κλήρο και έπεσε ο κλήρος στον Ιωνά. Και του είπαν. Πες μας για ποιο λόγο μας συμβαίνει αυτό το κακό; Τι έκανες και από πού έρχεσαι και που πας και ποιος είναι ο λαός σου και η χώρα σου; Και τους είπε∙ είμαι δούλος του Κυρίου και σέβομαι εγώ τον Κύριο του ουρανού και της γής ο οποίος κατασκεύασε την θάλασσα και τη ξηρά. Και φοβήθηκαν οι άνδρες πολύ και του είπαν∙ γιατί το έκανες; Γιατί γνώρισαν οι άνδρες ότι προσπάθησε να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου από αυτά που τους είπε∙ και του είπαν. Τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσει η θάλασσα. Επειδή η θάλασσα αγρίευε περισσότερο. Και τους είπε ο Ιωνάς∙ σηκώστε με και βάλτε με στην θάλασσα, και θα σταματήσει η θάλασσα από το κακό. Διότι γνώρισα ότι η θάλασσα αγρίεψε έτσι από εμένα. Και προσπάθησαν οι άνδρες να γυρίσουν πίσω στην στεριά αλλά η θάλασσα τους τραβούσε περισσότερο προς τα μέσα. Και φώναξαν με μεγάλη φωνή και ειπαν∙ Να μη χαθούμε Κύριε εξ’αιτίας της ψυχής του ανθρώπου αυτού, και μη να εκδικηθείς για το αίμα του το δίκαιο, γιατί εσύ , Κύριε, ότι ήθελες το έκανες. Και πήραν τον Ιωνά και τον έβαλαν στην θάλασσα, και φοβήθηκαν οι άνδρες με μεγάλο φόβο τον Κύριο και θυσίασαν στον Κύριο και έκαναν προσευχές.

Και πρόσταξε ο Κύριος και ένα κήτος μεγάλο κατάπιε τον Ιωνά∙ και ήταν ο Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους τρείς ημέρες και τρείς νύκτες. Και προσευχήθηκε ο Ιωνάς στον Κύριο τον Θεό του μέσα από την κοιλιά του κήτους και είπε∙

Φώναξα στη θλίψη μου προς τον Κύριο τον Θεό μου, και με άκουσε∙ μέσα από την κοιλιά του άδη άκουσε την κραυγή της φωνής μου. Με έριξες στα βάθη της καρδιάς της θάλασσας, και με κύκλωσαν ποταμοί νερού∙ όλοι οι μετεωρισμοί σου και τα κύματά σου έπεσαν πάνω μου. Και εγώ είπα∙ έφυγα από τα μάτια σου. Άρα θα μπορέσω να δω τον άγιο ναό σου; Χύθηκε νερό πάνω μου έως μέσα στην ψυχή μου, και στο τέλος με κύκλωσε η άβυσσος, και ακούμπησε το κεφάλι μου στις σχισμές των βουνών. Κατέβηκα στην γη της οποίας τα αμπάρια είναι γεμάτα αιώνια και ας σωθεί από τη φθορά η ζωή μου, χάρη σε εσένα Κύριε ο Θεός μου. Και ενώ χανόταν η ψυχή μου θυμήθηκα τον Κύριο, και ήλθε η προσευχή μου στον άγιο ναό σου. Αυτοί που φυλάγουν μάταια πράγματα και ψεύτικα θα τους εγκαταλείψει το έλεος του Θεού. Εγώ με φωνή αινέσεως και εξομολογήσεως θα θυσιάσω σε εσένα, και όσα σου υποσχέθηκα θα σου τα αποδώσω για τη σωτηρία μου σε εσένα Κύριε.
Και πρόσταξε ο Κύριος στο κήτος και έβγαλε έξω τον Ιωνά στην ξηρά.

Και είπε ο Κύριος στον Ιωνά δια δεύτερη φορά∙ σήκω και πήγαινε στην Νινευή την πόλη τη μεγάλη και κήρυξε σε αυτή σύμφωνα με το κήρυγμα που σου είπα νωρίτερα. Και σηκώθηκε ο Ιωνάς και πήγε στη Νινευή , όπως τον είπε ο Κύριος. Και η Νινευή ήταν πόλη μεγάλη από τον Θεό τόσο όση η πορεία τριών ημερών. Και αφού έκανε πορεία μιας ημέρας ο Ιωνάς στην πόλη κήρυξε και είπε∙ ακόμα τρείς ημέρες και η Νινευή θα καταστραφεί. Και πίστεψαν οι άνδρες της Νινευή στον Θεό και κήρυξαν νηστεία και ντύθηκαν με σάκους μικροί και μεγάλοι. Και έφτασε ο λόγος αυτός στον βασιλιά της Νινευή και σηκώθηκε από τον θρόνο του και έβγαλε τη στολή του και μόνος τους ντύθηκε και σάκο και κάθισε πάνω σε στάχτη. Και έδωσε πρόσταγμα στην Νινευή ο Βασιλιάς και οι μεγιστάνες του λέγοντας οι άνθρωποι και τα ζώα και τα βόδια και τα πρόβατα να μην φάνε ούτε να πιούν νερό. Και ντύθηκαν σάκους οι άνθρωποι και τα ζώα και φώναξαν προς τη Θεό με δύναμη. Και σταμάτησαν τα πονηρά και την αδικία των χεριών τους και είπαν∙ ποιος γνωρίζει αν θα αλλάξει γνώμη ο Θεός και θα σταματήσει ο θυμός του και δεν θα χαθούμε; Και είδε ο Θεός τα έργα τους, ότι μετάνιωσαν από τον δρόμο τον πονηρό , και μετάνιωσε ο Θεός για το κακό που τους είπε ότι θα τους έκανε, και δεν το έκανε.
Και λυπήθηκε ο Ιωνάς πολύ και συγχύστηκε. Και προσευχήθηκε στον Κύριο και είπε. Ω Κύριε, δεν το έλεγα εγώ στον εαυτό μου όταν ήμουν ακόμα στη γή μου; Γι’ αυτό πρόλαβα να φύγω στην Θαρσίς , διότι γνώριζα ότι εσύ είσαι ελεήμονας και εύσπλαχνος, υπομονετικός και πολυέλαιος και αλλάζεις γνώμη στις κακίες των ανθρώπων. Και τώρα δέσποτα πάρε τη ζωή μου γιατί είναι καλύτερα να πεθάνω παρά να ζω. Και είπε ο Κύριος τον Ιωνά. Τόσο πολύ λυπήθηκες; Και βγήκε ο Ιωνάς από την πόλη και κάθισε απέναντι της∙ και έκανε μια σκηνή και καθόταν κάτω από αυτήν, έως ότου να δει τι θα γινόταν με την πόλη. Και πρόσταξε ο Κύριος και μια κολοκύθα ανέβηκε πάνω από το κεφάλι του Ιωνά για να του κάνει σκιά πάνω από το κεφάλι του∙ και χάρηκε ο Ιωνάς για την κολοκύθα πάρα πολύ. Και πρόσταξε ο Θεός σκουλήκι και χτύπησε την κολοκύθα και ξεράθηκε. Και βγήκε ο ήλιος και πρόσταξε ο Θεός ζεστός αέρας και ο ήλιος να χτυπήσουν στο κεφάλι του Ιωνά∙ και λιγοψύχησε και έλεγε στην ψυχή του∙ καλύτερα να πεθάνω παρά να ζω. Και του είπε ο Θεός∙ τόσο πολύ λυπάσαι για την κολοκύθα; Και είπε∙ πάρα πολύ λυπάμαι μέχρι θανάτου. Και είπε ο Κύριος∙ εσύ λυπάσαι για την κολοκύθα για την οποία ούτε κακοπάθησες ούτε μεγάλωσες αλλά γεννήθηκε σε μια νύχτα και σε μια νύχτα χάθηκε∙ και εγώ δεν θα λυπηθώ για τη Νινευή την μεγάλη πόλη, στην οποία κατοικούν πάνω από εκατόν είκοσι χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι δεν γνωρίζουν να ξεχωρίσουν το αριστερό τους χέρι από το δεξιό, και ζώα πολλά;