Αφυνιστική διδασκαλία μετά θάνατον.

Ο σύγχρονος Ρουμάνος ησυχαστής Παΐσιος Ολάρου (1897-1990) εκοιμήθη οσίως στις 10 Οκτωβρίου του 1990.
Το κοιμητήριο της Μονής Συχαστρίας έγινε έκτοτε ένας χώρος πιο ιερός, χώρος προσκυνήματος, προσευχής και πνευματικής ενδυναμώσεως τν αγαπημένων του τέκνων , τα οποία έμειναν τώρα χωρίς ποιμένα. Μετά από 40 ημέρες, αφού εκπληρώθηκε όλη η πρέπουσα τάξη, ένας από τους μαθητές του προσευχόταν τη νύχτα, μόνος του, στο κελλί του γέροντος. Από κούραση, αποκοιμήθηκε για λίγο στα γόνατα και είδε τον Γέροντα ντυμένο με ράσο, σχήμα και επιτραχήλι, καθήμενος στην άκρη του κρεββατιού-όπου είχε υποφέρει 6 χρόνια-, με το σταυρό στο χέρι, κλαίγοντας. Ο στενοχωρημένος μαθητής φίλησε το σταυρό και το χέρι του και τον ρώτησε: «Γιατί κλαίς, γέροντα; Σε πονάνει κάτι;» Και εκείνος του απάντησε: «Όχι αγαπητέ μου, αλλά επειδή εσείς δεν κλαίτε, κλαίω εγώ στη θέση σας, διότι πολύ δύσκολα είναι να φθάσει κανείς στον παράδεισον! Ω!, πόση ανάγκη και πόσο φόβο έχει η ψυχή τότε! Και, αν δεν κλαίς, εσύ για σένα, εδώ, ποιος να κλαίει μετά τον θάνατόν σου; Διότι μόνο εκείνος κλαίει , τον οποίον τον πονάει η καρδιά και έχει καθαρή την συνείδησή. Βλέπετε πως περνάει ο καιρός; Αλλοίμονο, να μην περνάτε τον καιρό σας χωρίς ωφέλεια, διότι δεν θα τον ξανασυναντήσετε. Ό,τι μπορείτε να κάνετε σήμερον , κάνετέ το, και μην αναβάλλετε για αύριο, γιατί δεν ξέρουμε αν φθάσουμε πια μέχρι τότε. Διότι, αν μπορείς, αλλά δεν το κάνεις, έχεις μεγάλη αμαρτία, και από τους οφθαλμούς του Θεού δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα. Κάθε τι που κάνεις, ψάχνεται ο σκοπός για τον οποίον κάνεις εκείνο το πράγμα. Θέλετε να αρέσετε στους ανθρώπους ή στον Θεόν; Προσέξτε, διότι πολύ ακριβός είναι ο Παράδεισος και πολύ δύσκολα φθάνει κανείς εκεί. Φροντίστε την ψυχή σας, διότι μεγάλη ευθύνη έχει ο καθένας για την ψυχή του. Διότι, όχι τα χρόνια μας βοηθάνε, αλλά οι πράξεις, αγαπητοί μου».
Ύστερα ο μαθητής του είπε: «Γέροντα, να φάτε κάτι, διότι είναι τρείς η ώρα μμ», και ο γέρων απάντησε: «Άφησε ακόμη έως μετά τον εσπερινό…»
Και έτσι χωρίστηκαν· ο γέρων Παΐσιος έφυγε, και εκείνος ξύπνησε και έκλαψε πολύ για το κλάμα του Γέροντος. «Ωσάν να τον βλέπω συνεχώς μπροστά στα μάτια μου-λέγει ο μΑθητής-πως έκλαιγε και μου έλεγε αυτά τα λόγια. Ιδού , πως μας διδάσκουν οι πνευματικοί μας πατέρες, ακόμη και μετά τον θάνατον τους, να μετανιώσουμε.
Δεν χρειάζονται σχόλια, αλλά αγώνας πνευματικός και μετάνοια αληθινή.
(από το βιβλίο «Ο Γέροντας Παΐσιος Ολάρου , σελ. 153)